SasuNaru Hiden - rozdział 9

Przed budynkiem Akademii, w której znajdowała się biblioteka, panowało małe zamieszanie. Kiba, przytrzymywany przez Hinatę, wyrywał się z pięściami w stronę Saia, który stał naprzeciwko z uśmiechem na ustach. Ino coś do niego mówiła, a Sakura wydawała się ją popierać, bo przytakiwała. Otaczało ich kółeczko znajomych, którzy dzisiaj stawili się chyba w komplecie.

– Co tu się stało – zapytał Naruto Shikamaru, który stał w lekkim oddaleniu od całej grupki.

– Eh… – ten tylko westchnął. – Bibliotekarka wszystkich wyrzuciła, bo Kiba i Sai omal się nie pobili. Dała zakaz wstępu do jutra.

– Oni? A o co?

– Sai powiedział, że skoro Byakugan widzi przez ubrania, to rozumie, dlaczego Hinata odwiedzała cię codziennie w szpitalu… No wiesz… – Spojrzał sugestywnie na Naruto, który wykazywał niezrozumienie. – No że chce sobie ciebie pooglądać… Eh, to naprawdę kłopotliwe. – Shikamaru podrapał się po głowie, ale mimo całego swojego znudzenia, zdołał kątem oka zauważyć pojawiającą się na twarzy Sasuke wściekłość. – Tak czy inaczej, Kiba stanął w jej obronie i chciał mu przywalić, a bibliotekarka to zobaczyła i…

– Sasuke! – rozległ się czyjś entuzjastyczny głos. I, o dziwo, nie był to głos Sakury. Wszyscy obejrzeli się, spoglądając w stronę drogi, po której w tym momencie szły dwie osoby. Czerwonowłosa dziewczyna w okularach i towarzyszący jej chłopak z mieczem na plecach.

– A oni co tu robią? – Sasuke spojrzał zdziwiony. Karin i Suigetsu w Konoha?

– Też chciałabym to wiedzieć! – Sakura pojawiła się nagle bardzo blisko niego. Była wyraźnie zdenerwowana.

– Sasuke, dobrze cię widzieć! – Karin podbiegła, próbując uwiesić się na jego ręce, ale Sakura stanowczo ją odciągnęła. Po chwili ich spojrzenia się spotkały i można było odnieść wrażenie, że przeszły przez nie błyskawice.

– Sasuke, nie wiedziałem, że masz dziewczynę – uśmiechnął się wrednie Siugetsu, patrząc to na Sakurę, to na swoją towarzyszkę, chcąc ją sprowokować.

– Cooo?! Sasuke, powiedz że to nieprawda! –  Karin niemal załkała.

– To nieprawda – odpowiedział beznamiętnie Sasuke, nie patrząc na żadną z dziewczyn. Zaczynały go irytować. – Co tu robicie? – spytał.

– A wiesz, byliśmy niedaleko i Karin powiedział, że koniecznie musimy wpaść w odwiedziny. Chciała cię zobaczyć i… – Suigetsu nie zdążył dokończyć, po padł na ziemię po celnym i brutalnym ciosie. – Oj, daj spokój, co? Jakby ktoś jeszcze nie wiedział, że latasz za Sasuke, bo go kochasz, Uzumaki!

W jednej chwili nastała absolutna cisza. Sai i Kiba przestali się kłócić i w ogóle nikt nie był w stanie wydobyć z siebie słowa. Wszyscy patrzyli na Naruto. Naruto, który chyba jeszcze nigdy nie był tak zaczerwieniony jak w tym momencie. Zwłaszcza, że każdy gapił się na niego tak, jakby właśnie zakomunikował, że woli zostać Kage jakiejś innej wioski. Odchrząknął i rzucił nerwowe spojrzenie Sasuke, który jednak wydawał się być całą sytuacją... rozbawiony? A Naruto, jak ostatni kretyn, nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Po prostu go zatkało. Normalnie zacząłby wrzeszczeć i próbować wszystkich przekonać, że ostatnią rzeczą, o jakiej myślał, było jakieś tam uczucie do Sasuke. Tylko problem w tym, że to „jakieś tam„ uczucie naprawdę istniało. Ten pocałunek... Cholera.

– Uzumaki? – Kiba zerknął na Suigetsu. – Że... niby nasz Naruto Uzumaki? – zapytał i zaśmiał się, przejmując rolę tego, który miał rozładować atmosferę. – Przecież oni się nienawidzą!

– Nie, chodziło mi o... – Suigetsu już chciał wyjaśnić, ale Karin dźgnęła go między żebra tak mocno, że krzyknął zaskoczony, o mało się nie przewracając. – Dlaczego w jego towarzystwie stajesz się taka nieznośna? – warknął, rozmasowując bok ciała. Nie żeby jego towarzyszka kiedykolwiek była znośna, ale w takich sytuacjach przechodziła zawsze samą siebie.

– Wystarczy – odezwał się nagle Sasuke. – Przestańcie robić z siebie widowisko.

– Shannaro! – wrzasnęła Sakura i doskoczyła do Suigetsu. – Ty! – Chwyciła go za koszulkę. –  Ty masz natychmiast wyjaśnić, dlaczego powiedziałeś, że Naruto kocha Sasuke! Ale już! – Suigetsu próbował się odsunąć, bo w tym momencie furia w oczach Sakury była gorsza niż ta Karin przed chwilą.

– Co? Przecież nic takiego nie powiedziałem – jęknął, gdy zarobił po raz kolejny tego dnia w głowę, znów lądując za ziemi.

– Sakura, zostaw go – Sasuke zdecydowanym ruchem ręki zablokował jej kolejny cios. – Uspokój się, do cholery! – złapał ją za ramię i odciągnął od kolegi z byłej drużyny.

– Czy wszystkie baby muszą być tak brutalne? – Suigetsu z trudem podniósł się z ziemi. – Dobra, chodźmy stąd i to jak najszybciej – mruknął, czując, że skutki tego uderzenia, będzie odczuwał jeszcze długo.

Przez nagły wybuch Sakury nikt nie zauważył, że Naruto gdzieś zniknął. Sasuke rozejrzał się, ale nie wyczuł jego chakry. Najwyraźniej starał się ją ukryć i tym razem wyszło mu to doskonale. No nic, później go poszuka i wyjaśni wszystko. Teraz musiał rozdzielić to towarzystwo, bo zaraz zaczną się bić na poważnie.

– Suigetsu, Karin… – Dał im do rozumienia, żeby poszli z nim. Na palący, pełen wyrzutu wzrok Sakury, nie zareagował w żaden sposób.

Naruto długo siedział na jednym z dachów i próbował przeanalizować całą sytuację. Po pierwszym szoku, który spowodowały słowa Suigetsu, przypomniał sobie pewną rozmowę z Kakashim, którą odbyli krótko po zakończeniu wojny. Kakashi opowiedział mu wtedy o klanie jego matki i wspominał coś o tym, że wszyscy jego członkowie mają czerwone włosy. Z tego klanu wywodził się na przykład Nagato. I choć Naruto nie był zbyt bystry, teraz skojarzył sobie fakty. Jeżeli dobrze się domyślił, to…

– Nazywasz się Karin Uzumaki, prawda – przeskoczył na mur przy bramie wioski, a potem wylądował na ziemi, stając naprzeciwko dziewczyny. Był już prawie wieczór, ale wcześniej nie zamierzał przeszkadzać, chyba mieli swoje sprawy do omówienia. Sasuke uśmiechnął się lekko. A więc jednak młotek sam się zorientował.

– Tak, a co? – Karin, która była zła, że przez pół dnia Sasuke nie reagował na jej próby uwiedzenia go, fuknęła tylko.

– A to, że pochodzimy z tego samego klanu. Jesteś nawet podobna do mojej matki… – Naruto zamilkł, widząc rosnąca wściekłość na jej twarzy. –  I masz chyba podobny temperament – dodał, widząc jak po raz kolejny wyżywa się na swoim towarzyszu, za coś, co przed chwilą szepnął jej do ucha.

– I co z tego? – warknęła, ściskając głowę Suigetsu, jakby chciała przetestować jej wytrzymałość.

– Po prostu chciałem cię poznać. Wiesz, w końcu jesteśmy jakąś tam daleką, ale jednak rodziną – zaśmiał się Naruto.

Karin puściła w końcu Suigetsu i przybliżyła do niego twarz, przyglądając mu się uważnie. Po chwili chwyciła go za czuprynę. Sądząc po kolorze włosów, Naruto mógł być jej krewnym tylko pośrednio.

– Może innym razem – burknęła i odsunęła się. Naprawdę nie miała humoru na żadne pogawędki. No chyba, że z Sasuke. Który teraz to już w ogóle permanentnie ją ignorował, patrząc na swojego przyjaciela.

– Karin – upomniał ją po chwili. – Naruto i ty nosicie to samo nazwisko, porozmawiaj z nim chociaż.

– Co?! Niby dlaczego… – zamilkła, gdy zobaczyła jego minę.

Karin bywała irytująca, jak każda dziewczyna zresztą, ale Sasuke rozumiał, dlaczego jego przyjaciel, mimo że niewiele ich łączyło, chciał z nią porozmawiać. Do tej pory nie znał nikogo nawet ze swojej dalekiej rodziny.

– No dobra, niech ci będzie, ale pamiętaj, że robię to tylko dla ciebie! – warknęła, mając cichą nadzieję, że jakoś jej to wynagrodzi. – No więc? – zwróciła się bezpośrednio do Naruto. – Co chcesz wiedzieć, hm? Ty nawet nie wyglądasz jak ktoś z klanu Uzumaki – jeszcze raz przyjrzała mu się krytycznie.

– Karin! – warknął Sasuke, tracąc cierpliwość. Jak to się działo, że ta dziewucha potrafiła być miła tylko dla niego?

– Chodzi ci o włosy, tak? – zaśmiał się Naruto, czochrając swoją czuprynę. – Mam je po tacie. I właściwie też w normalnych okolicznościach nie nazywałbym się Uzumaki tylko Namikaze, tak mi przynajmniej powiedział Kakashi-sensei… – zaczął potok słów.

Po dobrej godzinie Karin siedziała na jednym z kamieni i przytrzymywała głowę na rękach, a Suigetsu, opierający się plecami o jakieś drzewo, po prostu spał. Tylko Sasuke wydawał się słuchać uważnie tej paplaniny. Bo to było dość ciekawe. Większość z tych faktów oczywiście już dawno znał, ale dowiedział się też kilku nowych, interesujących rzeczy. Bo Naruto opowiedział Karin prawie całą historię swojego życia. A ona, przez wzgląd na niego, słuchała cierpliwie i choć reagowała żywiej tylko wtedy, gdy zaczynał mówić o nim, o ich wspólnych przejściach, to jednak zachowywała się bardzo poprawnie.

– No, to by było na tyle, jeżeli chodzi o mnie – zaśmiał się znów Naruto, wyrywając tym samym ze snu Suigetsu.

– Karin, masz małe cycki… – ten wymamrotał jeszcze chyba w półśnie, a zaraz potem poderwał się, gwałtownie mrugając oczami. Ale było już za późno na ucieczkę. Niebezpieczeństwo z czerwonymi włosami właśnie się zbliżało i po chwili uderzyło niczym huragan.

– Jak śmiesz tak się do mnie odzywać przy Sasuke – wycedziła przez zaciśnięte zęby Karin i walnęła go tak, że prawie wbił się w glebę. – Ty… – poprawiła kolejnym ciosem – …nieokrzesany… – i jeszcze jednym – …kretynie!

Naruto aż jęknął. Jeżeli jego ojciec miał tak na co dzień, to zaczynał mu współczuć.

– Uspokójcie się! – Dwa słowa Sasuke sprawiły, że Karin na powrót złagodniała.

– Właśnie. Od dawna powinniśmy już być w kryjówce i zdać raport – jęknął Suigetsu. Po dzisiejszym dniu powinien chyba poprosić Orochimaru o urlop. – Musimy iść.

– Ej, ale ja nie zdążyłem jeszcze dowiedzieć się niczego o tobie! – wrzasnął Naruto, wskazując palcem na Karin. – No zostańcie jeszcze trochę.

– Następnym razem, Naruto – uspokoił go Sasuke.

– Następnym razem? To znaczy, że zapraszasz mnie tu znów, Sasuke? – Karin aż przysiadła z wrażenia. Sasuke ją zapraszał. Jasna cholera!

Sasuke tylko coś mruknął pod nosem, ale kiwnął głową. Co prawda dzisiaj wcale nie przybyła tu na jego zaproszenie, ale skoro Naruto chciał poznać swoją rodzinę, musiał ją zapewnić, że jest mile widzianym gościem.

Odprowadzili ich kawałek, a teraz wracali z powrotem w stronę zachodniej bramy.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś, że dla mnie prawie dałeś się skatować? – zapytał Sasuke, gdy weszli z powrotem do wioski. Tak, dobrze wtedy słyszał. Ten młotek w tej swojej gadaninie chyba się zagalopował i powiedział coś, czego jemu nigdy nie mówił. Że prosząc o zostawienie jego, zbiegłego ninja, przy życiu, dał się pobić prawie do nieprzytomności.

Naruto zwolnił kroku, aż w końcu całkiem się zatrzymał. Mrugał przez chwilę, jakby dopiero teraz docierało do niego, co tak właściwie mówił Karin. A mówił rzeczy, które nigdy miały nie dotrzeć do uszu Sasuke. Bo w końcu on był typem osoby, która nie przejmowała się za bardzo innymi. Dałby sobie rękę uciąć, że nie będzie dociekał historii, nie będzie pytał, w jak sposób i dlaczego Naruto tak zaciekle o niego walczył przez tamte lata.

– Mówiłem ci, jesteś moim przyjacielem – powiedział, chociaż teraz miał wrażenie, że ten argument wcale nie był przekonujący. Bo nawet przyjaciele nie poświęcali się dla siebie aż tak bardzo. – Idziemy coś zjeść? Przez to gadanie zgłodniałem, a jak jestem głodny, to nie mogę myśleć, przecież sam wiesz, draniu! – Naruto roześmiał się sztucznie.

– Do Ichiraku? – Sasuke wskazał na uliczkę, którą najszybciej doszliby do knajpy.

– Tak, tak, jasne, że do Ichiraku! Co sobie zamówisz, bo ja...

– Więc dlaczego, Naruto? – Sasuke, chociaż Naruto łudził się, że odpuści, nie odpuszczał. I wiedział, że w końcu będzie musiał coś odpowiedzieć. – Nawet Sakura chciała mnie wtedy zabić, a ty ciągle... Wiara w ludzi to jedno, ale ściganie mnie przez tyle lat, to coś zupełnie innego.

– No, wreszcie was znalazłam! – usłyszeli za plecami głos Sakury i odwrócili się, a Naruto po raz pierwszy od dawna miał ochotę rzucić się jej na szyję. – Szukałam was, bo Tsunade chciała widzieć Naruto.

– Oj, dzięki Sakura-chan. – Naruto w tym momencie był jej naprawdę wdzięczny za wybawienie go z tej ciężkiej sytuacji. Oczywiście wiedział, że w końcu będzie musiał jakoś uzasadnić Sasuke swoje postępowanie, ale przynajmniej teraz dostał trochę czasu do namysłu. Przecież nie może mu powiedzieć, że… Że, no właśnie, co? Że mu na nim zależało jak na nikim innym na świecie i nigdy by go nie zdradził, mimo iż zachowywał się jak ostatni kretyn? Tak, na pewno zabrzmiałoby to dobrze. Zwłaszcza po tej sytuacji na polanie w lesie… – Dobra, to ja lecę – mruknął i chwilę później już go nie było.

– Sasuke-kun… – Sakura wbiła wzrok w swoje buty, zbierając się na odwagę. – Możemy porozmawiać? – Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy, które w tym momencie wydawały się być jakieś nieobecne.

– O co chodzi? – spytał Sasuke, nadal patrząc w miejsce, gdzie zniknął Naruto. Nadal nie mógł zrozumieć, dlaczego on był w stanie tyle w tamtym czasie dla niego poświęcić. Przecież już dawno powinien był go znienawidzić.

– Może przejdziemy się do Ichiraku? – zaproponował Sakura, ośmielona tym, że Sasuke z miejsca jej nie odrzucił i nie wykręcił się brakiem czasu, jak do tej pory robił. – Pewnie Naruto później też tam przyjdzie… – Od razu wysunęła najbardziej przekonujący argument, mając nadzieję, że go na to złapie. I złapała. Bo Sasuke, nadal myśląc o czymś innym, po prostu kiwnął głową. Tak, musiał porozmawiać z Naruto jeszcze dzisiaj.

Sakura była cała w skowronkach, gdy szła razem z Sasuke główną drogą wioski. Razem! Widziała, że niektóre dziewczyny rzucały jej zawistne spojrzenia, inne patrzyły zdziwione. I nie liczyło się to, że on w tym momencie w ogóle nie zwracał na nią uwagi. Liczyło się tylko, że szedł z nią do Ichiraku. To będzie ich pierwsza, tak długo wyczekiwana randka!

Sakura postarała się, aby dostali stolik w zatłoczonym o tej porze Ichiraku, ale Sasuke zdawał się nie zauważać jej starań. Wzruszył po prostu ramionami i spojrzał na zegarek. Naruto, jeżeli chodziło tylko o jakieś badanie kontrolne, powinien zaraz przyjść. I zmusi go, by mu odpowiedział. Nawet jeżeli będzie musiał najpierw skopać mu tyłek.

– Twoi znajomi długo zabawią w mieście? – zapytała Sakura, jak gdyby nigdy nic, gdy już zajęli miejsca naprzeciwko siebie.

– Suigetsu i Karin? – spojrzał na nią zdziwiony.

– No tak, twoja była drużyna. – Sakura zmarszczyła lekko brwi i przygryzła wargę. Dziwnie było nazywać tych ludzi w ten sposób, bo to oni byli jego prawdziwą drużyną – ona, Naruto i Kakashi. Czuła się trochę zazdrosna, bo, jakby nie było, tamta dziewczyna spędziła z Sasuke więcej czasu niż ona. Może nawet sam na sam… Aż zacisnęła pięści

– Nie, byli tylko przy okazji – odpowiedział i spojrzał na kartę. Nie wydawał się zbyt zainteresowany rozmową z Sakurą. To znaczy –  do tej pory zwykle nie był zainteresowany rozmową z nią, ale dzisiejszego wieczora wyjątkowo nie wykazywał chęci współpracy.

– No... to w sumie okej. Brakuje ci Wioski Dźwięku? – brnęła dalej, nie wiedząc za bardzo, co powiedzieć, żeby skupić na sobie jego uwagę. Wyczuwała na sobie spojrzenia dziewczyn, będących w lokalu i była niemal pewna, że potem wszyscy będą plotkować, że wielki Sasuke Uchiha w końcu umówił się na randkę. I to z kim?! Aż uśmiechnęła się do siebie, czując przypływ pewności siebie. – Zresztą, to nieważne, prawda, Sasuke-kun? Teraz już jesteś w domu. Za niedługo egzamin na jounina, jak idą ci przygotowania? Dużo czasu spędzasz na uczeniu Naruto, ale znając ciebie, sam masz już wszystko w małym palcu, co? – zapytała i pochyliła się nad stołem, przyciskając łokcie do ciała. Lata spędzone z Tsunade nauczyły ją kilku rzeczy. Wiedziała, jak wywrzeć wrażenie na mężczyznach i na kilku już to wypróbowała. A w tym momencie pomyślała, że nadszedł czas na finał. To w końcu na Sasuke jej najbardziej zależało. – Jakie później masz plany? Jak już zostaniesz joninem. – Uśmiechnęła się, opierając podbródek na ręce. – I tak w ogóle, co zamawiamy?

– Sakura… Gdzie dokładnie poszedł Naruto? – zapytał zniecierpliwiony Sasuke, zupełnie ignorując cały jej wcześniejszy wywód i pozę. Po chwili, jakby czymś tknięty rozejrzał się po sali. Wszystkie pary oczu były wlepione w ich stolik. I już nie tylko dziewczyny, ale nawet faceci zerkali i podśmiewali się lekko. Sasuke zauważył, że jeden z nich daje innemu jakieś pieniądze i usłyszał słowo „zakład”. 

Sakura zamrugała lekko zdezorientowana i zaskoczona. Sasuke w ogóle nie słuchał tego, co do niego mówiła. Ręce jej opadły, bo już naprawdę miała dość gadania o Naruto. Ona też stanowiła część drużyny siódmej, uważała się za jego przyjaciółkę i była już po prostu sfrustrowana. Musiała w takim razie zadziałać inaczej.

– Gdzie? Mam nadzieję, że na randkę. Wiesz, Hinata ciągle o niego pytała… Musiałam skłamać, że Tsunade go szuka. – Sakura wydawała się bardzo z siebie zadowolona. – Sasuke-kun… Może i ty powinieneś sobie kogoś znaleźć – zasugerowała już poważniejszym tonem.

– Kogoś znaleźć? Masz rację. – Sasuke wydawał się wkurzony nie na żarty. – Tylko przysięgam, że jak tego kogoś znajdę, to dostanie taki wycisk, że się nie pozbiera.

– C-co? – Sakura zamrugała, bo w pierwszej chwili pomyślała, że mówił o niej. Dopiero później przyszła chwila refleksji, że przecież Sasuke, jeżeli miał kogoś na myśli, to raczej Naruto. Zacisnęła usta, próbując opanować złość. Oczywiście na Naruto, bo on, nawet jeżeli był nieobecny, to i tak wszyscy o nim rozmawiali. – Nie, nie o to mi chodzi! – powiedziała stanowczym głosem, a jej oczy zabłysnęły. – Naruto spotyka się z Hinatą i... Jesteś jego przyjacielem, nie chcesz, żeby był szczęśliwy? Żeby mu się udało? Obaj powinniście ułożyć sobie w końcu życie. Popatrz, co robi reszta naszych znajomych... A wy ciągle chodzicie tylko na treningi. I tak jesteście dużo silniejsi niż jakakolwiek inna osoba w wiosce! Nie chcecie mieć własnych rodzin? – zapytała błagalnym tonem, czując, że była na granicy desperacji. – Naruto na pewno chciałby ją mieć, a dzięki Hinacie...

– Jestem już. – Naruto pojawił się przy ich stoliku cały zasapany. – Cholercia, Sakura-chan, jesteś pewna, że babcia Tsunade mnie szukała? Okazało się, że nie ma jej w szpitalu. Chciałem ją szybko znaleźć, ale w końcu tak zgłodniałem, że stwierdziłem, że chyba się nie pogniewa, jak pójdę na ramen. – Położył dłoń na karku i zaśmiał się. – Dobra, zamówiliście już coś? Rany, jak dawno nie jedliśmy wszyscy razem, normalnie jak za dobrych, dawnych czasów! – paplał wesoło Naruto, a później na głos zaczął wybierać ramen dla siebie.

Sakura przełknęła ciężko ślinę, ale złość po chwili jej przeszła. Zwłaszcza, gdy wyczuła na sobie ostre, przeszywające spojrzenie Sasuke. Przeklinała się w myślach, bo chociaż próbowała, znowu poniosła klęskę. Ciągle coś jej przeszkadzało. I tym czymś był głównie Naruto.

– No co tak siedzicie, jakbyście ducha zobaczyli? Co? Nie spodziewaliście się mnie? – zaśmiał się znowu, ale nagle zamilkł. – Chyba nie jesteście na randce?

– Nie, nie jesteśmy na randce. Czekałem na ciebie, bo mamy niedokończoną rozmowę. – Sasuke odwrócił się bardziej w jego stronę, bo Naruto zajął miejsce przy nim.

– Tak, ale... No przecież nie będziemy Sakury zanudzać naszymi rozmowami. – Naruto uśmiechnął się do przyjaciółki szeroko. – No więc, Sakura-chan? Co zamawiasz? Ja stawiam. Tobie, draniu, też, a co, poznaj chamskie serce, jak to mówią! – rzucił i znowu się roześmiał. Na pierwszy rzut oka zachowywał się normalnie, ale bystre oko mogło zauważyć, że jego głos był wyższy niż zazwyczaj, a ruchy bardziej nerwowe. A tak się składało, że Sasuke miał parę bardzo bystrych oczu.

Naruto jadł ile wlezie, a w przerwach cały czas gadał. Sasuke już dawno powinien wziąć go za fraki, wywlec stad nawet siłą, ale wiedział, że jeżeli ten nie naje się do syta, to nic z rozmowy nie wyjdzie. Westchnął, gdy zamówił jeszcze jedną porcję. Miał wrażenie, że jeszcze chwila, a jego mózg zamieni się w makaron. Sakura ciągle do niego zagadywała, robiąc chyba dobrą minę do złej gry, bo najwyraźniej bardzo nie na rękę była jej obecność Naruto, który, według niej, miał robić w tym czasie coś innego. Sasuke przymknął oczy, zniecierpliwiony. Miał już dość wszystkiego. Cały ten dzisiejszy dzień odbije się zapewne na jego psychice, bo kiedy wróci do domu, położy się do łóżka i zaśnie, będą mu się śniły koszmary z Karin i Sakurą w rolach głównych. Chociaż… Zastanowił się chwilę. Tak naprawdę wizyta Karin okazała się bardzo przydatna. Gdyby nie ona, to nigdy by się nie dowiedział, co ten żarłoczny młotek zrobił. Wcześniej nie miał pojęcia… To znaczy, wiedział, że miał obsesję na punkcie tego, by sprowadzić go do wioski, ale nie pytał, jak to wszystko wtedy wyglądało z jego punktu widzenia, bo Naruto nigdy nawet słowem się nie poskarżył na tamten czas. Sasuke myślał więc, że po prostu go ścigał dla zasady, jak to on mówił… „Bo jesteś moim przyjacielem”. Tak, był jego przyjacielem. Zawsze. Dlatego właśnie swego czasu tak desperacko pragnął zerwać z nim więź. Tylko że teraz… Teraz to wykraczało już zdecydowanie poza granice przyjaźni.

– No pocałujecie się w końcu czy nie? – Do ich stolika podszedł Kiba, który miał nietęgą minę. – Postawiłem na to pół wypłaty.